terrier Ebor '

terrier Ebor '

Res physicae

Terrier Eboracensis canis est tunica longa et recta, aequaliter corporis a naso ad caudae apicem utrinque distributa. Capilli eius a basi cranii usque ad caudae basin atro chalybe caeruleo sunt. Caput et pectus fulvum sunt. Alii colores sunt, sed non cognoscuntur mensura generis. Canis parvus est qui maximam partem aestimare potest usque ad 3,2 kg. (1)

Foederatio Cytologica Internationalis eam inter Terriers Approbationis classificat (Group 3 Sectio 4).

Origines et historiae

Sicut plurimi territores, Terrier Eboracensis in Magna Britannia oriundus est, ubi mures aut lepores excrescentes moderari solebant. Vetustissima animadversio huius generis ad medium saeculum 1870 redit. Nomen habet a comitatu Eboracensi in Anglia septentrionali et tandem in XNUMX adoptatus est.


Territorium illud Eboracense videtur ortum ex mixtione inter canes Scotorum, a dominis allatis quaerunt operam in agro Eboracensi et canibus e regione. (2)

Mores et mores

Iuxta classificationem Hart et Hart, terrier Eboracensis inter canes magna reactivitate, pugnacitate media, et ingenio discendi humilis inest. Secundum hanc classificationem, solum terribile est quod in categoriis valde infestantibus canibus reciprocis non est, quorum disciplina nec facilis nec difficilis est. (2)

Ebor's communes pathologias et aegritudines

Sicut multi generosi canis generantur, Terriers Eboracensis multas salubritates habet. Inter frequentissima sunt shunts portosystemica, bronchitis, lymphangiectasia, cataractae et keratoconjunctvitis sicca. Sed morbi orales primam rationem consultationis veterinarii omnium aetatum repraesentant. (4)

Oralis hygiene igitur prioritas est terrier Eboracensis. Dentes penicillatio est mensura praecavendi classici ad bonam hygiene oralem, sed non facillimum est actum possessori praestare. Sunt igitur alia media, etiam cibi vel non cibi, ossa manducandi (ex collagen), ac peculiares escas. In quolibet casu observari debet species tartari TABULA, quia potest ire usque ad gingivitas vel laxationem.

Portosystemic shunts


portosystemic shunt est deprauatio hereditatis venae portae (quae sanguinem iecoris affert). Sic quidam caninus sanguis iecur praetermittit et non colatur. Toxins ut ammoniaci exempli causa non eliminatur ab iecore et cane periculum veneficii. Saepissime, shunts connectentes sunt venae portae extrapaticae vel sinistrae venae gastricae versus venam caudam caudalem. (5)


Diagnosis peculiariter fit per experimentum sanguinis, qui altas gradus enzymes, bilis acida et ammoniaci manifestat. Sed shunt solum inveniri potest cum usu technicis provectis sicut scintigraphia, ultrasound, portographia, resonantia medica imaginatio (MRI), vel etiam chirurgica exploratoria.

Plerique canes cum victu moderatio et medicina tractari possunt ad productionem corporis toxins administrandam. Praesertim interdum attractio et alvum et antibioticam finire necesse est. Si canis medicamentis curationi bene respondet, manu considerari potest ad conatum shunt et sanguinem redirectum ad iecoris fluxum. Deploratio huius morbi satis austera esse solet. (6)


Lymphangiectasia

Lymphangiectasia est abnormis distentio vasorum lymphaticorum. In Yorkie est congenita et praecipue afficit vasa muri intestinalis.

Proluvies, pondus damnum, effusio fluida in abdomine in generositate prompta qualia sunt prima signa morbi Terrier Eboracensis. Diagnosis facienda est per examen diam sanguinis et sanguinis comes. Examina radiographica vel ultrasona etiam necessaria sunt ad alios morbos excludendos. Denique intestina biopsy peragi debet pro diagnosi perfecta, sed saepe vitatur propter salutem animalis. (7)


In primis, symptomata ut diarrhoea, vomitus vel hydropicus abdominis tractari possunt cum medicamento. Tunc curationis finis maxime patitur ut canis attractio interdum normales recuperare possit. In quibusdam victus modificatio satis est, in aliis vero medicamentum necessarium erit. Librata, valde digestibilis, humilis-pinguis victu ideo potest esse primus gradus ad sanitatem animalis meliorandam.

Pathologiae communes omnibus canibus.

 

Condiciones et consilium

Spatium territorii Eboracensis circiter XII annos est, sed ad XVII annos pervenire potest! Cave igitur cum in adoptionem huius canis quem Angli Eboracenses vocant.

Frui habitu erit si agrum Eboracensem capias. Quotidie enim pecti debent, nisi pili decursi sunt. Item cave ut tenuis tunica non provideat multa munimenta a frigore et parva tunica necessaria. Iusta cura dentalis est etiam necesse est, ut hoc genus in periculo praematuro dente detrimentum sit. (2 and 3).


Praeter quaestiones dentales, terrieri Eboracenses saepe systema digestivum delicatum cum vomitu vel diarrhoea habent. Praecipua igitur ratio habenda est eorum victu.


Hi canes ad latrare valent, quod eos egregium domi vel aedium sedentem efficit. Et si latratu tibi molestum est, nonnisi per educationem appellari potest.

Leave a Reply